Mount Coach 8 trok deze zomer op expeditie naar Kirgizië (ook wel Kirgistan genaamd). Ze trokken daar vier weken de bergen in, ver weg van de bewoonde wereld. Hieronder kan je alvast een kort verslag lezen van de eerste dagen van hun reis. Wil je graag het volledige verhaal horen met bijpassende foto’s, dan ben je van harte welkom in de K2 op 17 november 2022.
Waarheen?
Na het volledige Mount Coach traject te hebben doorlopen is het nu tijd om gebruik te maken van al wat we hebben geleerd doorheen de voorbije jaren. Daarom zoeken we een berg die niet te dicht bij huis ligt. Lang zoeken en speuren brengt ons uiteindelijk bij de ‘Pik Dankova’ die met haar 5.982 meter nét geen zesduizender is. Ze ligt in het ‘Kokshaal Too – gebergte, wat zelf een deelgebied is van het Tien Shan gebergte dat zich uitstrekt tussen Kazachstan, Kirgizië en China. Boven op de top van de Pik Dankova zou je (volgens wiskundigen) het verste zicht ter wereld hebben. Naast deze bergen ligt immers de Taklamakan woestijn en aan de overkant hiervan ligt er opnieuw een andere bergketen. De bergen die je daar dan kan zien zouden zo'n 538km verder liggen.
Voorbereiding
Uiteraard is er voor een grote expeditie als de onze enige voorbereiding nodig. Als fervente alpinisten zijn we de luxe gewoon om de auto (of omgebouwde bus) te pakken. Deze auto prop je dan vol met al het materiaal dat je misschien nodig hebt. Maar als je het vliegtuig pakt naar de andere kant van de wereld moet je besparen op gewicht en goed doordachte keuzes maken van wat je met de groep kan delen en wat niet. We spreken enkele dagen samen af om routes uit te stippelen. Aangezien er niet veel literatuur te vinden is over de plek waar we naar toe gaan, kijken we veel op Google Earth en zoeken we enkele Russische klimsites af. We besluiten ook om een kok in te huren die ook bij het vervoer richting de bergen kan helpen om alles in goede banen te leiden, aangezien wij geen letter Russisch of Kirgies kunnen. De voorbereidingen stoppen echter niet in België. Ook in Kirgizië gaan ze nog verder. Er moet nog een grote hoeveelheid eten ingekocht worden. Hier start ineens ons eerste avontuur.
22/07: Aankomst in Bisjkek
10 uur na ons vertrek in Brussel komen we om 9 uur ‘s ochtends aan in Bisjkek, de hoofdstad van Kirgizië (er is zo’n 4 uur tijdsverschil met België). Onze 300 kg bagage is allemaal goed aangekomen. Er is gelukkig niets verloren gegaan op de vlucht. We worden met de taxi naar ons hostel gebracht. Iedereen is hier vriendelijk, maar communicatie is moeilijk. De mensen kennen hier maar enkele woorden Engels. Er moeten nog heel wat inkopen gebeuren. Vooral eten, maar ook een omvormer om de drone van Sam te kunnen opladen. Simon is al enkele weken geleden in Kirgizië aangekomen en heeft er al een trekking op zitten met vrienden. Hij ontmoet ons aan het hostel en is vandaag onze gids van dienst. Aan de andere kant van de stad ligt Osh markt. De voedselmarkt van Bisjkek. Deze markt is alle dagen open en een fenomeen om door te wandelen. Het is een drukke markt maar niemand die zich opdringt en ook afdingen is niet nodig. Met handgebaren kopen we Bwanty, Twikks en KatKit. Ook noten en gedroogd fruit zijn er overal te vinden en moet je proeven voor je ze kan kopen. Kirgizië is een niet zo welvarend land en alles is dan ook spotgoedkoop naar westerse normen. De mensen zijn hier nog niet zo gekend met het concept toerisme, maar staan steeds klaar om je te helpen ook al verstaan ze je voor geen letter. Op de markt proberen we ineens ook een restaurant met plaatselijk eten. Er worden gerechten met aardappelen, ajuinen en veel vlees geserveerd. Voor we terugkeren naar het hostel wil Sam nog aan zijn omvormer geraken.
Zonder Russisch te spreken een elektrowinkel vinden die zo iets specifiek heeft is niet makkelijk. Uiteindelijk vinden we een winkel maar deze heeft niet wat we nodig hebben. De vriendelijke verkoper geeft ons een ander adres waar we wel terecht zouden kunnen. Zonder kaart gaat onze zoektocht verder en op straat spreken we meerdere mensen aan die ons de juiste richting wijzen. Uiteindelijk zien we de pijl van de winkel. Het is een bordje dat naar een klein steegje wijst. In het steegje is er terug een bordje met een pijl naar een kelder… We volgen ook dit bord en in de kelder staat er inderdaad een winkel van een redelijk formaat met allerhande elektronica. Achter de toog staat een oudere man die ons kan bezorgen wat we nodig hebben. Toch heeft hij er moeite mee om zijn omvormer te verkopen omdat hij denkt dat deze direct kapot zal gaan. Vreemd, een verkoper die iets niet wil verkopen… We hebben uiteindelijk toch wat we nodig hadden en keren door een drukke stad terug naar het hostel. We eten nog iets en gaan met een kleine jetlag naar bed.
23/07: Jeep O'clock?
Er stoppen drie jeeps voor het hostel die allen uit een ander tijdperk lijken te komen. Twee van de drie zien er robuust en stoer uit, de derde iets minder… Maar onze chauffeur ziet er stoerder uit dan alle drie de jeeps tesamen! Hij is een uit de kluiten gewassen Rus die vroeger kampioen gewichtheffen was. Terwijl de stoel van zijn jeep een badkuip is voor ons, lijkt de stoel te klein voor de man zelf. We laden de Jeeps vol met onze bagage en we vertrekken. Onderweg stoppen we nog eens en slaat de kok nog wat extra inkopen in. Watermeloenen van 10 kg en broden. Vandaag moeten we een 350 km rijden. We rijden eerst naar het oosten langst de grens van Kazachstan om daarna naar het zuiden te rijden. Onze bestemming is Naryn. Een stad waar vele wandelaars, fietsers en klimmers een tussenstop maken alvorens de bergen in te trekken. Als je verder naar het zuid-oosten rijdt, is er geen stad meer te bespeuren. Dan zijn er enkel nog dorpen en gehuchten. Onderweg komt er ook nog een vierde jeep ons vervoegen. Deze jeep ziet er wat moderner uit en heeft al het gerief van de kok mee. Als we in Naryn aankomen gaan we nog eens goed eten, nemen een laatste douche en sturen een laatste bericht naar familie en vrienden, want ’s morgens vroeg laten we de laatste stukken beschaving achter ons.
24/07: The way of no way!
Om 6 uur ‘s morgens gaat de wekker. Eén van de chauffeurs heeft het al wat moeilijker om op te staan. We vermoeden dat het iets te maken heeft met gisterenavond en “vashe zrodovye!” Om 7 uur zijn we klaar om te vertrekken. We rijden nog een laatste keer langs een tankstation en gieten alle Jeeps vol. Ook vullen we nog snel enkele flessen met benzine om de multifuel brander te kunnen gebruiken. Wasbenzine vonden we niet in Bisjkek en op het vliegtuig is het verboden om brandstoffen mee te nemen. Gepakt met meloenen, brandstof en broden vertrekt onze karavaan Jeeps. Als snel verlaten we de asfalt wegen en gaan we verder op kleinere wegen. Er vormen zich uitgestrekte graslanden tussen de heuvels. Links en rechts staan er wat Yurten en paarden grazen in de velden errond. Af en toe staat er ook een auto of een woonwagen naast. Als we nog verder rijden, lopen er wilde paarden die bij het horen en zien van de auto’s beginnen galopperen en grote stofwolken achter zich laten. Ik waan me op dit moment in een roman. Mooie natuur met wilde dieren waar wij als toeristen door vlammen met onze 4x4’s. De Jeeps stoppen aan een grenspost en zo stopt de roman ook.
We zijn 50 km van de Chinese grens. Dit gebied word goed bewaakt. Iedereen die Kirgizië in of uit gaat, moet langst een grenspost. Dit is een restant van de Sovjet Unie, toen de relaties met China niet even goed waren. Ondertussen zijn deze relaties iets verbeterd en mag men in dit gebied zijn om te wandelen, fietsen, klimmen, enz. mits een permit. De man aan de grenspost is helemaal alleen. Hij heeft een stoel, een tafel en een bed en verder is er niets. Na het controleren van de permits en de paspoorten komt hij uit zijn gebouw en opent de bareel. We rijden verder de wildernis is. Maar na een uur komen we terug aan een grenspost. Deze is een pak groter, een echte kazerne. Opnieuw worden we gecontroleerd en mogen we probleemloos verder rijden. De wegen worden slechter en we beginnen te snappen waarom we met 4x4’s moesten komen. Heuvels veranderen in bergen en wij vervolgen de weg die door de valleien gaat. Plots moeten we een rivier oversteken. De kok stapt uit en gaat te voet door de ijskoude rivier om te voelen hoe diep ze is en hoe sterk de stroming is. Al snel volgen de Jeeps ook door de rivier. We stijgen via de weg uit de ene en gaan over een bergpas naar een andere vallei. De weg is behoorlijk steil en soms smal voor de jeeps. De chauffeurs lijken gelukkig precies goed te weten wat ze doen. We stoppen voor een grote rivier. Twee van de vier chauffeurs willen niet meer verder. Ze hebben schrik dat hun jeeps de overtocht niet zullen halen.
De twee andere gaan verder en komen terug om ons op te halen. Helaas verliezen we hier veel tijd mee. Twaalf kilometer voor de eindbestemming moeten ook deze jeeps stoppen. We kunnen niet verder. De weg is volledig verzakt en een weg rondom is niet mogelijk omdat er ook hier weer een grote rivier stroomt. We laden alles van de Jeeps en zetten ons eerste basiskamp op. Ondanks dat we nog dicht bij een weg zitten voelen we ons al ver van de bewoonde wereld. Het is ook duidelijk dat deze weg nog maar amper wordt gebruikt. Het is al donker tegen dat het gerief beneden aan de helling staat. De kok maakt nog snel een maaltijd klaar en we slapen voor het eerst buiten. We zijn gelukkig en kunnen beginnen dromen over avonturen die nog moeten komen.
Kirgistan Avonturistan!