K2 Ambassadeurs Zeger & Maya

Ook dit jaar stuurt K2 weer zes avonturiers de wereld in als trotse ambassadeurs. Gedreven door persoonlijke dromen, uitgerust met de expertise en het materiaal van K2, én gecoacht door mentor Jelle Veyt, staan deze unieke reisprojecten garant voor inspirerende verhalen. Normaal interviewt Maya Toebat de ambassadeurs, maar ook zijzelf werd ambassadeur – samen met Zeger Dox – tijdens hun zeiltocht naar Spitsbergen. Dat vroeg om een dubbelinterview.

Maya: In juli 2024 stapte ik in het noorden van Noorwegen aan boord van Mencia, de zeilboot van Sammy en Robin. Het Belgische koppel vaart van avontuur naar avontuur - al skiënd, surfend, hikend, duikend - en neemt tijdens die tochten ook anderen mee. Ik kende hen alleen via Instagram. Spannend dus, maar er was meteen een klik, zeker na een week samen op de boot. Bij het afscheid lachten we: ‘Volgend jaar naar de Noordpool?’ Die grap werd een plan en in juli 2025 was het zover. We hesen de zeilen en voeren de wijde Noorse Zee op, kompas op 0 graden noord: recht naar Spitsbergen, onze bestemming. Deze keer waren we met vier: Sammy, Robin, ik en fotograaf Zeger.

Zeger, wat was je eerste reactie toen je hoorde over de zeilexpeditie naar Spitsbergen? 
Zeger: ‘Ik volgde Mencia al lang op sociale media. Toen je vroeg of ik zin had om mee te gaan, zei ik volmondig “ja”. Spitsbergen doet dromen en de kans om er naartoe te zeilen, krijg je maar één keer in je leven. Het was voor mij ook waardevol om onze impact laag te houden en per trein naar Noorwegen te reizen. Mijn eerste keer zo lang op de trein viel reuze mee en ik kijk al uit naar de volgende treinreis.’

We namen twee nachttreinen vanuit België en kwamen 48 uur later aan in Tromsø, waar de Mencia ons lag op te wachten. Net als treinreizen draait zeilen om onderweg zijn. Zeker de oversteek van Noorwegen naar Spitsbergen was een soort tussenzone, waarin de tijd leek stil te staan - heel bijzonder. Wat spreekt jou aan in traag reizen?
Zeger: ‘Het is fijn om de fysieke verplaatsing mee te maken. Je krijgt dan een groter besef van de afstand die je aflegt. Vorig jaar zeilde ik van Portugal naar Marokko met mijn broers Vincent en Denis op hun bootje Saga. Dat duurde vier dagen en was mijn eerste keer met een echt wachtensysteem: ’s nachts alleen de oceaan ervaren terwijl de rest slaapt. Nu naar Spitsbergen waren de kou en de middernachtzon nieuw. Het constante licht maakte het makkelijker om wakker te blijven tijdens de wachten.’

Voor mij was het de eerste keer dat ik dag en nacht zeilde en de wacht moest houden. Andere schepen waren zeldzaam, de koers lag vast en toch was zeker die eerste wacht speciaal: alleen op het dek, gedragen door de uitgestrekte watermassa, terwijl de rest van de bemanning sliep. Bovendien kende de groep elkaar niet door en door. Vond jij dat spannend?

Zeger: ‘Het feit dat je samen, zonder veel voorkennis, zo’n avontuur aangaat, zegt denk ik veel over het type mensen waarmee je op pad gaat. Na een tijdje leer je ieders kantjes kennen, maar dat viel gelukkig goed mee. Nadien voelde het echt even als een zwart gat om weer apart te zijn, zonder zo dicht op elkaar te leven in een kleine drijvende hut.’

Het was jouw idee om ons aan te melden als K2-ambassadeur. Hoe kwam dat?

Zeger: ‘Ik woon om de hoek en ben al jaren fan van K2 voor het aanbod, de expertise en warme service. De vorige ambassadeurs volgde ik met plezier en ik genoot van hun vertelavond. Ik heb niet lang getwijfeld.’

K2 hielp ons goed met warme laagjes en inspirerende verhalen van andere ambassadeurs, maar Spitsbergen is onbegaan gebied en daardoor is het moeilijk om een reis op eigen houtje te plannen. We moesten onze ideeën ook bijstellen onderweg.

Zeger: ‘Er was weinig info online en tegenwoordig zijn we zo gewend om alles op te zoeken. Voor iedereen was het al lang geleden dat we echt op onszelf moesten vertrouwen en ons moesten voorbereiden op worstcasescenario’s. Zo planden we een trektocht, maar ondanks onze uitrusting met een geweer en een signaalpistool, besloten we het risico niet te nemen en de eilanden per boot verder te verkennen – vooral om een confrontatie met ijsberen te vermijden.’

Spitsbergen is ruig, verlaten en grotendeels ontoegankelijk. Behalve in de dorpen zijn er geen wegen. In de winter verplaats je je met een sneeuwscooter, in de zomer per boot, én altijd met een geweer. Zelfs Longyearbyen, de grootste stad van de archipel is slechts vijf straten groot. Welk gevoel kreeg jij van daar te zijn?

Zeger: ‘Spitsbergen is echt ver. Dat merk je als je dagenlang rechtdoor vaart. Ik voelde me nietig en nederig! Het was heel onwezenlijk om daar te dobberen op een klein bootje voor metershoge ijswanden.’

Dat voelde ik ook. We zagen machtige gletsjers, wandelden naar de voet ervan, soms zelfs erop. Als we stilstonden en de gletsjer hoorden kraken, werd die alleen maar machtiger. Maar het was ook paradoxaal: we voelden ons kwetsbaar tegenover de natuur, terwijl wij, als mensen, de macht hebben om diezelfde gletsjers al zo ver terug te dringen. Zelfs op een zeilboot bleven we toeristen in een gebied waar we eigenlijk niet zouden moeten zijn.

Zeger: ‘Het was inderdaad een dubbel gevoel. Je voelt dat je als mens daar niet hoort te zijn. En wij zijn niet gemaakt om te overleven in zulk gebied.’

Terug in Noorwegen splitsten onze wegen. Ik zakte af naar België met de trein en tent, en jij besloot te fietsen vanaf de Noordkaap – met een plooifiets! Vanwaar kwam dat idee?

Zeger: ‘De droom van Noordkaap leefde al lang. Ik bevind me op dit moment op een plek in mijn leven zonder al te veel verplichtingen, dus besloot ik mijn baan op te zeggen en de trage weg huiswaarts te volgen. Halverwege Noorwegen sprong ik weer op de zeilboot en werd ik gedropt in Schotland. Van daaruit fietste ik zuid- en huiswaarts.’