Arne Monstrey zoekt nieuwe oorden op

Wie ooit bij K2 een rugzak paste of droomde van een verre tocht, herinnert zich het aanstekelijke enthousiasme van Arne Monstrey. Na twaalf jaar neemt hij afscheid van de winkel voor een voltijdse rol bij Into The Arctic. Maar eerst blikken we samen terug op zijn mooiste herinneringen.

Hoe is het voor jou begonnen bij K2?

‘Voor ik bij K2 startte, werkte ik zes jaar bij AS Adventure. Ik combineerde telkens anderhalf jaar werken met een half jaar reizen. In 2013 kwam ik terug van de Te Araroa Trail in Nieuw-Zeeland, zonder job, geld of woonplaats. Ik had ooit gezegd dat ze me altijd mochten bellen als er een plek vrijkwam bij K2, en toevallig vertrok er net iemand. Zo ben ik erin gerold. Officieel als verkoopsmedewerker, maar al snel deed ik van alles: verkoop, administratie, webshop, retours… Ik was betrokken bij elke fase van de winkel. De laatste twee jaar combineerde ik dat met mijn werk bij Into The Arctic.’

Wat gaf je het meeste voldoening in je job?

‘De gesprekken met klanten die op reis of klimexpeditie vertrokken. Het gevoel dat je iemand op weg zet in zijn of haar avontuur, en de vriendschappelijke babbels tussendoor. Ik werd gewoon betaald om over avontuur te praten!’

Zijn er klanten of collega’s die je altijd zullen bijblijven?

‘Zeker. Zoals Maxim, die een grote tocht in Patagonië plande en intussen een goede vriend is geworden. Of koppels die met een jeep naar Zuid-Afrika of de fiets naar Azië vertrokken, en later terugkwamen om verhalen te delen. Ook ondersteunde ik Niels Jespers bij zijn beklimming van wel drie achtduizenders (waaronder de K2). Het ging vaak verder dan materiaal verkopen: je leefde mee met iemands project. Die persoonlijke passie en kennis maakt K2 sterker dan webshops: je gaat er met de juiste producten naar huis en projecten krijgen er vorm. Op twaalf jaar zag ik ook mensen groeien. Jongens die als tiener klimtopo’s kwamen bekijken, zijn ondertussen twintigers die zelf grote beklimmingen doen.’

Wat waren hoogtepunten binnen K2?

‘De jaarlijkse Tentenshow. Die evolueerde van tenten opzetten en verkopen naar een echt evenement, waar collega’s en hun gezinnen BBQ-en, klanten blijven slapen om een tent uit te testen, bandjes spelen… Elk jaar kijk ik ernaar uit en ik blijf er graag aan meewerken. Toen ik thuis vertelde dat ik zou stoppen bij K2, vroegen mijn kinderen meteen: “Maar we mogen toch nog naar de Tentenshow?” Dat zegt genoeg.’

Je hebt al indrukwekkende tochten gemaakt, zoals de Haute Randonnée Pyrénéenne, Via

Alpina en Te Araroa. Welke reis heeft je het meest gevormd?

‘Dat was mijn allereerste grote tocht, net na mijn studies: de oversteek van de Pyreneeën met mijn toenmalige vriendin. We waren zeven weken onderweg met amper 700 euro. Omdat zij last kreeg van haar knieën, moesten we improviseren en onze eigen variant

maken. Eerst vond ik dat moeilijk, maar uiteindelijk was ik trots dat we het op onze manier deden. Die tocht heeft me geleerd dat ambitie belangrijk is, maar dat het niet erg is om af te wijken. De reis zélf is het doel, hoe cliché dat ook klinkt. Je doet het voor jezelf en je eigen herinneringen, niet om je te bewijzen.’

Wat is onmisbaar materiaal voor jou?

‘Goede wandelschoenen en een degelijke rugzak. Daar moet je echt in investeren, want je voelt ze bij elke stap. Andere spullen zijn minder doorslaggevend: een regenjas heb je soms een week niet nodig en een T-shirt of fleece hoeft niet de duurste te zijn. Ik heb de Pyreneeën overgestoken op te kleine schoenen en het is gelukt, maar ik heb het me wel beklaagd. Zulke fouten maken je wijzer en het was fijn dat ik die lessen ook aan klanten kon meegeven.’

Welke trends in outdoormateriaal vind je het meest interessant?

‘De grootste trend is dat alles lichter wordt. Dat is positief, maar ik merk dat we tegen grenzen aanlopen. Té lichte materialen gaan vaak ten koste van duurzaamheid. In de VS zie je dat bij ultralight gear, dat soms maar een paar maanden meegaat. In Europa hechten we meer waarde aan stevigheid. Zeker bij langere tochten in ruw weer kom je uiteindelijk uit bij robuuster materiaal. Ik verslijt ook liever één paar Meindl-schoenen tijdens een tocht dan zes paar trailrunning schoenen.’

Wat trok je aan in Into The Arctic en waarom besloot je deze stap te zetten?

‘Via een vriend leerde ik de oprichter kennen en mocht ik last minute gidsen in Groenland; een tocht waar ik nog steeds het meest trots op ben. Daar kwam alles samen, qua diploma’s, persoonlijke ervaring, begeleiding. Er zijn geen paden, bruggen of hutten, je zit écht off-grid. Veel mensen beseffen niet hoe traag dat gaat en hoe anders je naar het terrein moet kijken. Daarna ben ik deeltijds blijven gidsen naast mijn werk bij K2, maar twee jobs combineren werd te zwaar. Toen de kans kwam om 4/5 de bij Into The Arctic te werken, voelde dat als een logische stap.’