Ik ben Jens Verhoeven, kampioen in romantiseren en gezegend met het onuitputtelijke vermogen om schoonheid te zien in wat me kruist. Aangewakkerd door nieuwsgierigheid bracht dat perspectief me op wondermooie plaatsen en raakte ik verknocht aan hoe het leven lijkt te transformeren wanneer ik weg ben van huis, in de natuur. Teruggeworpen op een beperkte uitrusting en in verlegenheid gebracht door de grootsheid van de natuur om me heen, verschuift mijn focus naar het hier en nu. Ik leef eenvoudiger, trager, en word ontvankelijker voor wat zich voor mijn ogen ontplooit.
Na Andorra duik ik even het hooggebergte uit. In Puigcerdà (1.200 m) neem ik een rustdag om het voorspelde onweer uit te zitten. Voor het eerst lijkt het alsof ik de eindbestemming al kan proeven. Mijn lichaam laat zich sneller meeslepen door die illusie dan mijn hoofd: het lijkt zich al in een staat van rust te willen nestelen, in plaats van zich klaar te maken voor inspanning. Wanneer ik de dag erna opnieuw vertrek, gaat het dan ook moeizaam. Het voelt als sleuren, maar na een paar kilometer komt het vertrouwde ritme terug. Gelukkig maar, want vooraleer ik echt afscheid neem van het hooggebergte, wacht me nog een laatste uitdaging: Núria, waar de GR11 onverwacht zijn hoogste punt bereikt.
Núria zelf wist me weinig te bekoren, maar de omgeving behoort ongetwijfeld tot de mooiste stukken van de hele tocht. Het doet deugd om nog één keer tot dicht bij de 3.000 meter te klimmen. Een mooier afscheid van de hoge Pyreneeën had ik me niet kunnen wensen. Via een kleine omweg langs de HRP beland ik op een schitterende kamwandeling. Helemaal alleen, tussen de gemzen en de wijde vergezichten, voelt het alsof ik het hele gebergte voor mezelf heb. Tegelijk maakt dit stukje me plots wel héél nieuwsgierig naar de rest van de HRP. Daarna volgt een lange afdaling die me in één ruk tot onder de 1.000 meter brengt. De kale toppen verdwijnen en maken plaats voor glooiende heuvels, zonnige bossen en kleine Catalaanse dorpjes.
Aanvankelijk keek ik wat op tegen dit laatste stuk. Geen bergen meer, wel een strenge zon die genadeloos blijft branden. Toch blijkt het een onverwachte verademing. Catalonië ademt rust en warmte, en de zonnige bossen, pittoreske boerderijtjes en bloemenvelden lijken zo uit een sprookje te komen. Niet mysterieus, zoals in het Baskenland, maar eerder als de zoete Spaanse zomer uit het verhaal van Ferdinand de stier. Terwijl ik dagdromend verder wandel, komt de Middellandse Zee sneller dichterbij dan verwacht. En plots is ze daar: het einde.
De vreugde is groot, maar tegelijk duikt er een lichte heimwee op. Het onderweg zijn, de eenvoud van elke dag, de cadans van mijn stappen – ik weet nu al dat ik het zal missen. Misschien is dat wel het duidelijkste signaal dat dit een mooie tocht is geweest.
Iets voor jou?
De GR11 kan ik volmondig aanraden aan wie op zoek is naar een langeafstandswandeling die uitdaging en comfort mooi afwisselt. De route is uitstekend gemarkeerd, goed begaanbaar en biedt dankzij de vele hutten en dorpjes steeds voldoende mogelijkheden om te schuilen of bij te tanken. Toch blijft het een fysiek en mentaal zware onderneming die grondige voorbereiding vraagt. Maar wie er klaar voor is, krijgt er een ervaring voor terug die diepe sporen nalaat.
Na vijf weken intensief gebruik heb ik mijn volledige uitrusting grondig leren kennen. Alles wat ik bij me had, bleek nuttig; niets heb ik gemist. Mijn vaste outfit – korte sportbroek, synthetisch T-shirt, merinokousen van Bridgedale en een merino onderbroek – volstond en deed wat het moest doen. Tot mijn eigen verbazing bleef ik volledig vrij van blaren, iets wat ik toeschrijf aan de kousen in combinatie met mijn Lowa Renegade Evo GTX. De schoenen hielden het goed vol tot week vier, daarna merkte ik wel dat de zolen grip begonnen te verliezen.
Op koudere momenten kwamen mijn Icebreaker-merinoshirt met kap en mijn Patagonia Down Hoodie goed van pas. Het merinoshirt bewees zijn waarde door de geurresistentie en het snelle drogen, al is de stof gevoelig voor wrijving. Mijn Patagonia Torrentshell 3L-regenjas bleek betrouwbaar en comfortabel; zelfs op warmere regendagen ademde hij voldoende en was hij aangenaam om te dragen.
De Fjällräven Abisko Lite 1-tent verraste me misschien nog het meest: stevig, stormbestendig en na wat oefening eenvoudig op te zetten. Mijn Therm-a-Rest NeoAir-matje en Marmot Helium-slaapzak zorgden voor degelijk slaapcomfort, terwijl mijn oude vertrouwde rugzak – hoe onergonomisch soms ook – me opnieuw trouw heeft gediend.
Onmisbare extra’s waren de Cicerone-gids van de GR11 (die ik meermaals van voor naar achter en terug las), mijn e-reader (goed voor vijf boeken onderweg) en de Garmin InReach Mini 2. Die laatste gaf niet alleen gemoedsrust voor noodgevallen, maar ook de mogelijkheid om mijn ouders dagelijks een berichtje te sturen.
Met deze tocht sluit ik een hoofdstuk af dat me wekenlang volledig in zijn greep hield. Ik neem afscheid van de GR11 met een hoofd vol beelden, een hart vol dankbaarheid en voeten die – ondanks alles – alweer beginnen te jeuken voor een volgend avontuur.
Collega Jens doorkruist de Spaanse Pyreneeën via de GR11 - deel 5