Ik ben Jens Verhoeven, kampioen in romantiseren en gezegend met het onuitputtelijke vermogen om schoonheid te zien in wat me kruist. Aangewakkerd door nieuwsgierigheid bracht dat perspectief me op wondermooie plaatsen en raakte ik verknocht aan hoe het leven lijkt te transformeren wanneer ik weg ben van huis, in de natuur. Teruggeworpen op een beperkte uitrusting en in verlegenheid gebracht door de grootsheid van de natuur om me heen, verschuift mijn focus naar het hier en nu. Ik leef eenvoudiger, trager, en word ontvankelijker voor wat zich voor mijn ogen ontplooit.
Het Baskenland is van bij het begin een feest voor de zintuigen. Vrijwel meteen golven de heuvels de havenstad Hondarribia uit: groen, bezaaid met bloemen en oude, mysterieuze bomen. Het is stil. En de eerste dag is meteen een pittige: na 30 kilometer kom ik uitgeput aan in het eerste dorp. De gastvrijheid van de Basken is hartverwarmend. Tijdens een dorpsfeest word ik uitgenodigd om mee te eten en te dansen. Een warmer welkom had ik me niet kunnen wensen.
De volgende dagen rollen de heuvels rustig verder. Het vergt wat tijd om te wennen aan de stilte; mijn hoofd heeft duidelijk tijd nodig om tot rust te komen. Gelukkig is die tijd er in overvloed. De eerste dagen zijn een zoektocht naar de juiste mindset. De nieuwsgierigheid en het enthousiasme waarmee ik gestart ben, maken stilaan plaats voor een duurzamere gemoedstoestand. Er ligt nog ruim 800 kilometer voor me, dus elke vorm van haast moet ik loslaten. Dat vraagt wat oefening, maar tegen het einde van dag drie voelt het alsof ik in het juiste ritme zit.
Alleen zijn doet me voorlopig deugd. Het lijkt wel alsof de golvende cadans van de heuvels een hypnotiserend effect heeft. In mistige bossen vol paarden dwalen mijn gedachten af naar herinneringen waarvan ik niet wist dat ik ze nog met me meedroeg. Personen en passages uit het verleden duiken opnieuw op, zonder zich op te dringen. Meer dan eens betrap ik mezelf erop dat ik, helemaal alleen, hardop zit te lachen om de beelden die dat oproept.
Zowel fysiek als mentaal voel ik me momenteel sterk. Ik ben me ervan bewust dat er moeilijke momenten zullen komen, maar ik geloof dat net die momenten het avontuur intenser maken. Dat idee wordt bevestigd door de tegenliggers die ik onderweg kruiste. Ze stappen de route in omgekeerde richting en vertellen – moe maar voldaan, soms met tranen in de ogen – over hun ervaringen. Ze wensen me het allerbeste toe.
Ik sta nu aan de vooravond van dag zes. Dankzij mijn hogere tempo mag ik me stilaan opmaken voor het échte werk: de bergen. De voorbije dagen groeiden de heuvels al tot bergjes, en binnenkort zullen die steeds meer trekken vertonen van hun grotere broers en zussen. Als alles goed gaat, vang ik morgen voor het eerst een glimp op van de 2000’ers. Ik kijk er enorm naar uit.
Praktisch
Eten
Bevoorrading verloopt in dit deel van de route zonder problemen. Met wat planning passeer je regelmatig dorpjes, en onderweg zijn er voldoende eetgelegenheden. Zelf draag ik sinds de start voeding voor vier dagen mee, maar tot nu toe heb ik daar nauwelijks iets van nodig gehad. Water is ook makkelijk te vinden: dagelijks passeer ik minstens één bron of dorp.
Slaapplek
Door de relatief korte afstand tussen dorpjes (max. 32 km) is er altijd wel een plek om binnen te slapen. Zelf geef ik de voorkeur aan mijn tent, en ook dat gaat vlot. Met een beetje gezond verstand vind je altijd wel een geschikte kampeerplek. Wie liever niet alleen overnacht, zal onderweg makkelijk andere (solo)wandelaars tegenkomen om samen mee te bivakkeren.
Materiaal
Drie dingen zijn de afgelopen dagen onmisbaar gebleken:
- Regenjas: Het Baskenland liet zich van zijn mistige en regenachtige kant zien. De Patagonia Torrentshell 3L hield me droog én comfortabel, zelfs op warmere dagen.
- Opblaasbaar kussen: Ik gebruik normaal mijn kleren als kussen, maar met een lichtere uitrusting was dat nu geen optie. Het verschil in slaapkwaliteit is verrassend groot.
- Wandelstokken: Onmisbaar tijdens het vele stijgen en dalen. Ik gebruik de Leki Legacy Lite, maar eender welk degelijk paar helpt enorm om de belasting op je knieën te verlichten. Het verbaast me nog steeds hoeveel hikers met een zware rugzak vertrekken zonder stokken. Doe jezelf een plezier: dit is echt een investering die loont.
Collega Jens doorkruist de Spaanse Pyreneeën via de GR11 - deel 2